Elektromiografia (EMG) jest podstawowym badaniem w diagnostyce chorób mięśni i nerwów obwodowych. Badanie EMG pozwala ustalić lokalizację i charakter zmian patologicznych w mięśniach oraz rozpoznanie chorób nerwów. Umożliwia ono przede wszystkim:

• zróżnicowanie, czy dany niedowład jest spowodowany uszkodzeniem nerwu czy mięśnia;
• wykrycie niewielkich uszkodzeń mięśni i nerwów, które jeszcze nie dają objawów;
• określenie wielkości uszkodzonego obszaru;
• śledzenie dynamiki procesu chorobowego.

W zależności od potrzeby badanie elektromiograficzne wykonuje się przy pomocy elektrod naskórnych lub elektrod igłowych wprowadzanych do mięśnia. Rejestrację przeprowadza się w stanie spoczynku mięśni oraz podczas różnie stopniowanego wysiłku. W warunkach prawidłowych w stanie spoczynku mięsień nie wykazuje żadnej aktywności (tzw. cisza bioelektryczna), podczas minimalnego ruchu powstaje tzw. zapis prosty złożony z pojedynczych potencjałów, a w trakcie maksymalnego wysiłku mięśnia liczne pojedyncze potencjały nakładają się na siebie i mamy tzw. zapis interferencyjny. Analizuje się także kształt, amplitudę i czas trwania pojedynczych potencjałów.

Nieprawidłowy zapis EMG obserwujemy, gdy dochodzi do uszkodzenia nerwu zaopatrującego daną grupę mięśni albo gdy uszkodzeniu ulega sam mięsień. Jeśli doszło do uszkodzenia nerwu, obserwuje się tzw. zapis neurogenny (potencjały pojawiają się w spoczynku, a przy maksymalnym wysiłku mamy zapis prosty, ponadto amplituda i czas trwania potencjałów są wydłużone). Natomiast jeśli uszkodzony jest mięsień, mamy tzw. zapis miogenny (nie ma czynności spoczynkowej, przy małym wysiłku pojawia się zapis interferencyjny, a potencjały są niskie i krótkie).

Przed EMG nie ma konieczności wykonywania wcześniej innych badań, należy jedynie umyć kończynę. Bezwzględnie nie należy smarować jej maściami i kremami.